စက္ခန္းထဲမွာ သံုးေယာက္သားေဇာေခြ်းေတြျပန္ေနၾကျပီ။ အေပၚမွာ project presentation ကစေနျပီ။ Presentation ျပဖို႔ Data flow diagram က ထြက္မလာေသး။ အေခ်ာသတ္ဖို႔ က်န္ေနေသးသည္။ စာအုပ္ထဲထည့္ဖို႔ စာရိုက္တဲ႔သူကရိုက္။ Data flow ဆြဲတာက က်ေတာ္။ ဘာကိုမွ မျမင္နိုင္ အာရံုက ကြန္ပ်ဴတာမွာ။ ထိုင္ေနၾကတာက စက္ခန္းက်ယ္ၾကီးထဲမွာ အေရွ့မွာ ျဖဴ။ သူနဲ႔ႏွစ္ခံုျခားေလာက္မွာ က်ေတာ္။ ေနာက္ေတာ္ေတာ္လွမ္းတဲ႔ေနရာမွာ ေက်ာ္။ ပထမ ေနာက္ဆံုးကေန Inkjet printer ထုတ္တဲ႔ အသံ ဂ်စ္ဂ်စ္ နဲ႔ ၾကားလာရတယ္။ အေနာက္က ေက်ာ္က ဟဲ႔ ဆိုတဲ႔အသံနဲ႔ အမူအရာပ်က္ေနျပီ။ က်ေတာ္တို႔ေရွ႔က ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အာရံုမလြင့္ေသး။ ကုန္းရုန္းရိုက္ေနၾကတုန္း။ ဒုတိယ ေလတိုက္လို႔ စာရြက္ေတြ ရွေလာ ရွေလာနဲ႔ လြင့္တဲ႔အသံေတြ ဆက္တိုက္ထြက္လာျပန္ေရာ။ ေနာက္ခနေလးေနေရာ ေနာက္ဆံုးျပတင္းေပါက္တစ္ခ်ပ္က ကြ်ီကြ်ီနဲ႔ျမည္ျပီးလွဳပ္လာေရာ။ အခန္းထဲမွာ ပရင္တာထုတ္သံ ဂ်စ္ဂ်စ္၊ စာရြက္လြင့္သံ ရွေလာ၊ ရွေလာ၊ ျပတင္းက ကြ်ီကြ်ီဆိုတဲ႔ ဆူညံသံေတြေၾကာင့္ ခနေလးေတာ့လွည့္ၾကည့္လုိက္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြက က်ေတာ့္ပံုေလာက္ ဆြဲေဆာင္မွဳမရွိဘူးေပါ့။ ျဖဴနဲ႔ ေက်ာ္က အလန္႔တၾကား ေန၀န္း…. လို႔ လွမ္းေခၚတာေတာင္ မျပီးမွာေၾကာက္လို႔ ေျပာတယ္ ထင္ျပီး “ေနဦးခန ျပီးေတာ့မယ္” လို႔ျပန္ေျပာလုိက္ေသးတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စာ ဆက္မရိုက္ေတာ့ဘူး။ က်ေတာ့္ကိုပဲၾကည့္ေနၾကတယ္။ က်ေတာ့္ပံုက အခုသံုးရမွာဆိုေတာ့ က်ေတာ္ကေတာ့ သတိကိုမထားမိဘူး။ Diagram ကိုလက္စသတ္ျပီး floppy လွမ္းအထုတ္ ေလၾကမ္းေ၀့သလို ေ၀ါ …. ဆိုတဲ႔ အသံၾကီးနဲ႔ ျပတင္းတံခါးကဒိုင္းကနဲ႔ ျမည္ျပီး ရွေလာ၊ရွေလာ၊ ဒိုင္း၊ ဂ်စ္ဂ်စ္စတဲ႔ အသံေပါင္းစံုက အေနာက္ထဲကေနထြက္လာပါေတာ့တယ္။ ေရွ႔က ျဖဴ က်ေတာ့္နားေရာက္လာျပီး ေန၀န္း . . .လို႔ေအာ္တယ္။ ေနာက္ကတစ္ေယာက္ကလည္း ေန၀န္း ……. ဆိုျပီးအလန္႔တၾကားေအာ္ျပန္ေရာ။ ပိုက်ယ္လာတဲ႔ အသံေပါင္းစံုၾကားမွာ သံုးေယာက္သား ၾကက္ေသေသေနၾကတာေပါ့။ ေနာက္ဖက္က ဒိုင္းဆိုတဲ႔ အသံျမည္အျပီးမွာေတာ့ ေရွ႔က ျဖဴကက်ေတာ့္လက္လာဆြဲတယ္။ က်ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ကီးဘုတ္ အံဆြဲကို ၀ုန္းဆိုတြန္းျပီး အျပင္ကိုဘယ္လုိေရာက္လာမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ခနေနေတာ့ ေနာက္ဆံုးမမွာထိုင္ေနတဲ႔ ေက်ာ္ လြယ္အိတ္သံုးလံုးဆြဲ ထြက္လာျပီး က်ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုေမတၱာပို႔ေတာ့တာပဲ။
အဲဒီမွာ အေရွ႔က ျဖဴဆြဲလို႔တာ ေျပးလိုက္လာတဲ႔ က်ေတာ္ ဘာျဖစ္မွန္းမသိေသးဘူး။ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ဘာျဖစ္တာလဲ လို႔ ေမးေတာ့ ေက်ာ္က လက္ထဲက လြယ္အိတ္ေတြကို ျဖဴ႔ဆီေပး ျပီးက်ေတာ့္ကိုသူလက္ထဲက စာရြက္ေတြနဲ႔ ရိုက္ျပီးေျပာပါေတာ့တယ္။ ဒီေလာက္အသံေတြ ဆူညံေနတာ နင္နားကန္းေနလို႔ မၾကားတာလားတဲ႔ ။ က်ေတာ္ကလည္းၾကားတယ္ေလ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့။ ပရင္တာမရွိတဲ႔ အခန္းထဲမွာ ဘာလုိ႔ ပရင့္ထုတ္တဲ႔ အသံ ဂ်စ္ဂ်စ္နဲ႔ ျမည္ေနတာလဲ။ စာရြက္ေတြ တစ္ရြက္မွမရွိတဲ႔ အခန္းထဲမွာ ေလမတိုက္ပဲ စာရြက္လြင့္ေနတဲ႔ ရွေလာရွေလာဆိုတာ ဘယ္ကထြက္ေနတာလဲ။ ေနာက္ဆံုး ျပတင္းေတြအကုန္ဖြင့္ထားပါရက္ ေနာက္ဆံုးျပတင္းကပဲ ေလမတိုက္ပဲ ကြ်ီကြ်ီ ၀ုန္းဒိုင္း ဘာလို႔ျမည္ေနရတာလဲတဲ႔။ ေက်ာ္ေျပာလိုက္မွပဲ က်ေတာ္ၾကက္သီးေတြထလာပါေတာ့တယ္။ ဟုတ္သားပဲ က်ေတာ္တို႔စက္ခန္းက ေနာက္ထဲမွာ ခံုေတြပဲရွိတာ ဘာမွမရွိဘူး။ ေနာက္အခန္းကလဲ ေက်ာင္းပိတ္ထားတယ္ေလ အကုန္ေသာ့ခတ္ထားတာ။ ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ အရွင္းဆံုးေျပာရရင္ အဲဒီအခ်ိန္ေက်ာင္းမွာ ပရင္တာမရွိေသးဘူး။ အဲဒီမွာေက်ာ္က က်ေတာ့္ကို “သိျပီလား ေဒၚေန၀န္းေရ . . . ဘာမွန္းသာမသိတာ ေျပးလုိက္တာေတာ့တန္းေနတာပဲ။ လွစ္ကနဲ႔ပဲျမန္လိုက္တာ၊ ငါ့မွာသာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ သူတို႔လြယ္အိတ္္ေတြ ဘာလို႔သြားယူေနမွန္း မသိဘူး” တဲ႔။ ေက်ာ္ေျပာမွပဲၾကည့္မိေတာ့တယ္ က်ေတာ့္လက္ထဲမွာလဲ floppy ကိုပဲျမဲေနေအာင္ဆုပ္လာခဲ႔တာကိုး။ သံုးေယာက္သား စက္ေတြျပန္ပိတ္ဖို႔ ဘယ္သူမွလဲ အခန္းထဲမ၀င္ရဲၾကေတာ့ဘူး။ အျပင္မွာပဲရပ္ေနတုန္း အေပၚဘက္ကေန “ဟုိသံုးေယာက္ဘာလုပ္ေနတာလဲ လာေတာ့ေလ။ နင္တို႔အလွည့္ေရာက္ေတာ့မွာ” ဆိုတဲ႔ ဆရာ့အသံၾကားလိုက္တယ္။ က်ေတာ္တို႔က စက္ခန္းထဲကို လက္ညွဳိးထိုးျပေတာ့ “ခဏေနမွ ပိတ္လိုက္မယ္၊ သြားၾကေတာ့တဲ႔” ။ က်ေတာ္တို႔သံုးေယာက္အတြက္ကေတာ့ ဆရာ့အသံက ထီေပါက္သလိုပါပဲ။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး ရီလိုက္ၾကျပီး အေပၚကိုတက္လာလုိက္ၾကပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကေတာ့ က်ေတာ္တို႔ ပထမဆံုးအၾကိမ္ Project အေတြ႔အၾကံဳေလးပါ။ ပထမဆံုး သရဲေျခာက္ခံရတယ္လို႔ လည္းေျပာလို႔ရတာေပါ့။ က်န္တဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ဘယ္လုိေနမယ္မွန္း မသိေပမယ့္ က်ေတာ္ကေတာ့ Inkjet အသံၾကားတိုင္း အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကို သတိရေနမိတယ္။
ကြန္ပ်ဴတာေကာလိပ္အတူတက္ခဲ႔ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႔ အမွတ္တရ
